Het was twee jaar geleden de titel van een blog dat ik schreef over het begeleiden van mensen met een visuele beperking (blind of slechtziend) tijdens de wintersport. Hierin beschreef ik hoe ik als skileraar letterlijk het blinde vertrouwen van de wintersporter krijg om ze op een veilige en fijne manier te begeleiden in het uitoefenen van hun sport.
Ik schreef daarin ook een stuk over verantwoordelijkheid:
Als je samen met een blinde of slechtziende persoon een dag gaat skiën is het belangrijk dat je met elkaar afstemt hoe je klant de commando’s het liefste krijgt. Wanneer moet hij zijn bocht inzetten? Wanneer moet je melden dat hij bijna aan het einde van de sleeplift is? Wat als hij moet stoppen? Je moet immers voor de veiligheid van je klant en de andere wintersporters op de piste zorgdragen. Je bent letterlijk de ogen (en soms ook de oren) van je klant. Je klant blijft echter altijd zelf verantwoordelijk voor z’n eigen gedrag. Hoe goed jij ook begeleidt en hoe duidelijk de afspraken ook zijn, als de klant jouw commando’s niet opvolgt dan kun je dat jezelf moeilijk aanrekenen.
Ik moest daar vandaag aan denken nu ik overal de berichtgeving lees over de door onze regering aangekondigde Corona-maatregelen. Vooral de titel triggerde me, want ik heb hier blijkbaar geen blind vertrouwen in. Met daarna de reflectieve vraag “waarom eigenlijk niet?”. En ik kwam tot de conclusie dat dit veroorzaakt wordt door de inconsistentie van het beleid. Zoals ik het beleef in ieder geval. Het is mij namelijk absoluut niet duidelijk op welke piste we nu eigenlijk zitten. En waar we uiteindelijk naar toe skiën. Gaan we naar de volgende lift of is er ergens een eindstation? Of gaan we van tussenstation naar tussenstation? Of storten we straks gewoon de afgrond in?
Het enige wat ik beleef is de constante druk dat het virus wel héél erg gevaarlijk is. Dat is het ook om te wintersporten. Want je kunt een been kunnen breken, onder een lawine bedolven kunnen worden of erger….
Oftewel, je zou ziek kunnen worden van het Coronavirus. Maar of je dan met milde verkoudheidsverschijnselen, vervelende griepverschijnselen of een ziekenhuisopname te maken krijgt, is volstrekt onvoorspelbaar (hoewel we wel weten dat een goede conditie enorm belangrijk is voor het beperken van kwetsuren). Weerhouden de risico’s wintersporten ervan om te gaan skiën? Weerhoudt het onze visueel beperkte leden van de NVSV ervan om mee te gaan met onze reizen? Nee, want ze doen namelijk iets waar ze van houden. Het geeft ze een enorm gevoel van vrijheid om relatief zelfstandig een sport te kunnen beoefenen. En ja, het risico dat er dan iets gebeurt is aanwezig en dat calculeren ze in.
We dragen wel gele hesjes op de piste met “Blind” en “Guide” erop, zodat mensen er alert op kunnen zijn als wij in de buurt komen. Dat ze ons ruimte geven om veilig te kunnen skiën. En nee, niet iedereen houdt zich daaraan of begrijpt de boodschap op het hesje. Dus proberen wij een ander pad te kiezen. Zodat het veilig is voor iedereen en we allemaal met plezier van de afdaling kunnen genieten.
Mijn moraal van dit verhaal is dat er voor blind vertrouwen en het kunnen volgen duidelijke afspraken nodig zijn. Niet eenzijdig opgelegd maar in overleg met elkaar. Mijn klant weet namelijk heel goed wat het beste voor hem of haar werkt. En het vertrouwen moet wederzijds zijn. In de huidige tijd mis ik het vertrouwen van de overheid in de inwoners van dit land. Alsof wij allemaal roekeloze wezens zijn die ons als kamikaze duivels in de afgrond storten en iedereen in onze omgeving met ons meesleuren.
Ik mis de vrijheid om mijn eigen piste te kiezen. Ga ik voor veilig blauw of neem ik toch die zwarte? Gewoon omdat dat laatste past bij mijn levensstijl en ik zonder dat fantastische gevoel van die steile afdaling kunnen maken niet ten volle kan genieten of er alles uit kan halen wat eruit te halen valt.
Inmiddels hebben we vast als meerderheid wel een keer met iemand “in de skilift” gezeten die besmet is, zodat je kunt spreken van groepsimmuniteit. Hoewel dat blijkbaar ineens geen doel meer is volgens onze minister-president. En nee, dat neemt het risico niet weg dat je niet ziek kunt worden. Maar als we zo doorgaan en het regeringsbeleid blind volgen ben ik er heel erg bang voor dat we uiteindelijk toch met z’n allen de psychische, sociale en economische afgrond instorten.
Ik nodig de leden van ons kabinet en in het bijzonder Hugo de Jonge en Mark Rutte van harte uit om eens een keer mee te skiën (geblinddoekt dan welteverstaan). Ze kunnen dan ervaren dat a) controle een illusie is en b) je best op je medemens mag vertrouwen.
©Agnita Bok
Het blog uit 2018 kun je hier lezen.