Ze ziet het niet meer zitten. Ik zie een totaal uitgebluste vrouw van net in de 50. Begint meteen bij aanvang van ons gesprek te huilen. Ze vertelt dat alles op het werk ineens te veel werd en ze deze week van de een op de andere dag thuis kwam te zitten. Ziektewet. Ze vindt het verschrikkelijk. Kan en wil helemaal niks meer, zelfs een boek lezen of de was opvouwen lukt niet. Ze voelt zich totaal nutteloos en schaamt zich er eigenlijk een beetje voor. Ze is toch een sterke vrouw? Ik leg haar uit dat deze uitval heus niet van het ene op het andere moment is gekomen. Zoals Gabór Mate beschrijft in zijn boek “The Body Says No”, heeft haar systeem waarschijnlijk al heel veel signalen afgegeven die door haar stelselmatig zijn genegeerd. Het is een veel voorkomend fenomeen. Allemaal excuses om geen rust te nemen, om niet toe te geven aan de vermoeidheid die er heus wel was, om pijntjes af te doen met “het gaat wel weer over”. En dan komt het moment dat het systeem crasht en ons domweg dwingt om het rustig aan te gaan doen. Geen excuses meer. We gaan met Brainspotting aan het werk om het zenuwstelsel te kalmeren. Het slaapritme verbeteren, zo noodzakelijk voor onze rust, heeft prioriteit. Ik geef ook wat ademhalingsoefeningen mee zodat ze die thuis zelf kan doen. Een rustige ademhaling helpt om de stress te verminderen. Daarnaast nog wat meditatieve muziek en oefeningen. Kijk maar wat past. Gedurende de daaropvolgende weken werden de huilbuien tijdens de sessies minder. Het brein kwam langzaam weer op gang, of zoals ze het zelf noemde “de mist verdwijnt langzaam uit m’n hoofd”, zodat het aanbrengen van een dagelijkse structuur ook weer beter lukte. Langzaam maar zeker begon het hele systeem weer te functioneren en kon ze starten met re-integreren op het werk. Tijdens elke sessies werkten we aan de thema’s die ten grondslag lagen aan de burn-out. Perfectionisme, faalangst en nog een aantal andere. Na drie maanden kon ze weer haar volledige aantal uren werken. De balans was hervonden.
